Ik denk dat de kern van de oorzaak van de #onveiligheid en #werkdruk voor #kamerleden is dat we onvoldoende over #paradoxen (schijnbare tegenstellingen) spreken. Terwijl juist dat noodzakelijk is om tot verstandige oplossingen te komen voor de complexe vraagstukken in onze maatschappij.
Het #debat, zowel in de #kamer als #socialmedia, nodigt uit tot stellingname. Waarbij maar één perspectief op een situatie wordt gegeven. Altijd gekleurd door één belang. Waarbij de toon steeds meer wordt: “als ik mijn zin niet krijg dan brand ik je af”.
Maar zo komen we er niet. #Complexiteit los je op door àlle #perspectieven te beschouwen. En dat betekent dat je echt naar anderen moet luisteren, ook als anderen iets vinden waar je het niet (zomaar) mee eens bent.
Want in elk perspectief zit informatie over wat belangrijk is voor de oplossing.
Dat lukt echter niet als je stress niveau te hoog is. Want dan is je #brein bezig met overleven. En zo te lezen is dat stress niveau bij veel politici veel te hoog.
Dus, wij dragen allemaal bij aan een #nieuwebestuurscultuur. Door ons te gedragen, om te beginnen op social media, en voor wie daar acteren, in de kamer.
En door onze meningen te zien als (waarschijnlijk) onderdeel van een paradox en als één van de relevante perspectieven.
Zodat er denkruimte wordt gehouden om in een #dialoog, dé geschikte gespreksvorm voor het omgaan met paradoxen, al die complexe vraagstukken waar onze maatschappij mee worstelt, echt te adresseren. Door vanuit een blik op de paradoxen en alle relevante perspectieven tot nieuwe oplossingen te komen.
Lees ook Ivo Brughmans, zijn boek #paradoxaalleiderschap.
